Nieuwsbrief nr. 9

[zondag 3 oktober 2004]

De dag loopt op zijn eind en in Wa zijn de vrouwen van onze vrouwengroep druk bezig de draden, kralen en kookgerei op te ruimen na deze laatste werkdag van de week. De zon heeft vandaag de bonen van hun kleine farm verder ingedroogd en de beesten van onze miniatuur kinderboerderij liggen loom op het erf te dutten.

Maar op dit moment bevind ik mij even in een totaal andere wereld: aan de
rand van glinsterend blauw water in de schaduw van een rij palmbomen in
een zwembad in Accra. Een geschikte plek om even uit te rusten en terug te
kijken op de intensieve maanden in de Upper West.

En ik kijk er op terug als alle lessen voor de jonge "ontwikkelingswerker" in de complexe wereld van HIV/AIDS in een notedop. Wa is maar in weinig opzichten te vergelijken met Accra en hoeveel ik ook dacht te weten en hoe mooi de inhoud van mijn project op papier ook leek…het ontbreken van gerichte medische zorg voor mensen die HIV positief zijn, de druk van de stigma en het zo goed als afhaken van mijn partnerorganisatie maakte het haast onmogelijk en daar zelfs irrelevant om mij aan mijn opgestelde plan te houden. In Wa is werken met mensen die HIV positief zijn als leven met een andere bril op. Je ziet een wereld die bijna niemand ziet of wil zien.

Voor mijn gevoel stond ik voor het maken van een keuze. Wa verlaten en terug gaan naar een omgeving met een beter medisch systeem zodat mijn voedingsproject draagvlak zou krijgen of mij flexibel opstellen en inspelen op de behoefte van de mensen die HIV positief zijn in Wa. Ik koos voor de laatste optie. Het was mijn opzet om in Wa werkzaam te zijn op het gebied van de kwaliteit van leven van mensen die HIV positief zijn en waarvoor haast geen medische, financiële of sociale mogelijkheden beschikbaar zijn. Daardoor was ik genoodzaakt mijn voedingsproject even op een lager pitje te zetten.

Het meest succesvolle waar ik op terug kijk is het "Shaloom Art Project". Een initiatief dat uit de vrouwen van mijn voedingsmeetings zelf naar voren is gekomen. Het verbeteren van hun financiële situatie is in dit gebied de primaire behoefte. En eerlijk waar…het is schitterend om te zien hoe deze groep zich heeft ontwikkeld en hoe gemotiveerd zij zijn. Het hebben van een dagelijkse activiteit, de vergoeding die het oplevert en het eten dat ze samen koken doet hun gezondheid zo ontzettend goed. Ze komen aan in gewicht, zijn minder vaak ziek, zijn minder geïsoleerd en het versterkt hun onderlinge relatie en de professionaliteit als organisatie. Ze voelen zich nuttig en geaccepteerd en zijn trots als ze aan het eind van de dag weer schitterende sieraden hebben gemaakt. Ondertussen hebben we al heel wat verkocht (zie de foto in de linkerkolom, van een poster die gebruikt werd bij de verkoop van de sieraden). En we zijn dan ook ontzettend blij met de hulp die we hebben gekregen. Om te beginnen met Marleen (zie de link naar haar verslag in de kolom links), die de hele opstart heeft gefinancierd en in de maand augustus de vrouwen de eerste kneepjes van het vak heeft bijgeleerd. En was ontzettend leuk om haar vrolijkheid en gedrevenheid een maand in dit kleine huisje te hebben. En dan Bart, een Amerikaanse Peace Corps vrijwilliger die met zijn kunstenaars instinct ons heeft geleerd sieraden te maken van acacia zaden.

Een ander initiatief dat veel impact heeft gehad is de donatie van medicatie, voedingsmiddelen en een start budget voor de Shaloom groep om een bankrekening te openen. En dit is mogelijk gemaakt door Rene Bouwman (zie de link naar zijn verslag in de kolom links), die met zijn Vierdaagse sponsorloop 25 patiënten voor een jaar van ondersteunende medicatie heeft voorzien. En ondanks dat ik normaal gesproken niet de voorkeur geef aan hoog blabla gehalte rondom donaties, hadden we deze keer besloten om alle VIPS en pers uit te nodigen om de behoefte van HIV patiënten in de schijnwerpers te zetten. Eén van de gastsprekers heeft de lokale overheid ook op zijn verantwoordelijkheden gewezen en dat heeft er in ieder geval toe geleid dat vanuit de lokale overheid financiële middelen zijn vrijgemaakt om de Shaloom in hun behoefte aan schoolgeld, medicatie en ondersteuning van het inkomstgenererende project te voorzien. Rene, ontzettend bedankt voor al de energie die je erin hebt gestoken en natuurlijk ook voor het extra opvoeren van de Hollandse gezelligheid.

Een ander initiatief is de aanschaf van een motor via de aktie Aandacht voor Aids, waardoor we in staat zijn meer huisbezoeken te doen (zie ook de link ‘Bestedingen’ in de kolom rechtsboven). Dieetbegeleiding, terminale steun en het motiveren van partners zich te testen en zich dan aan te sluiten bij de Shaloom organisatie is datgene waar wij nu toe in staat zijn. En deze huisbezoeken hebben mij laten zien hoe complex het probleem hier is. Sommige gezinnen laten grote aantallen weeskinderen achter doordat een weduwe in traditie de broer van haar overleden echtgenoot huwt.
Het virus verspreidt zich door de hele familie en kinderen worden HIV positief geboren. Niemand praat nog echt open over de ziekte en HIV verspreidt zich in deze compounds als een stille dood. Ik ben begonnen met het schrijven van patiëntenportretten voor Radio Upper West, die de presentator gebruikt om dat wat zich achter gesloten lemen muren afspeelt naar buiten te brengen (Zie de link naar de portretten in de kolom aan de linkerkant).

Maar nu ik dit schrijf slaak ik een zucht…want soms voelt het eerlijk als een gevecht in je eentje tegen een kudde leeuwen. Momenteel ben ik sceptisch en zie dat in de HIV/AIDS wereld in Ghana vaak een op geld beluste poppenkast wordt gespeeld, waar diegenen waar het om draait maar mondjesmaat van profiteren. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk…Ik heb mij de problematiek ontzettend aangetrokken en oplossingen proberen te vinden voor alle problemen die ik tegenkwam, maar ik leer dat dat niet de beste manier is om het werk hier vol te kunnen houden.

Ik sta hier in Accra dan ook voor de vraag…hoe verder???

Toen ik Naa Ashiley bezocht in de kliniek in Accra met al haar toewijding en motivatie en de interesse van mijn oude collega’s, realiseerde ik mij in hoeverre ik dat gemist had. De pionierspositie in Wa heeft mij een bulk van ervaring gegeven, maar ik realiseer mij ook dat mijn mogelijkheden zo beperkt zijn…vooral na het wegvallen van mijn partnerorganisatie. Naa Ashiley wacht met smart op mijn voedingsbrochure en zo ook andere medische instellingen in het zuiden.

Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt mijn voedingsproject in de kliniek in Accra voort te zetten. Maar Wa is in geen geval uit het oog en uit het hart. De komende maand helpen we de vrouwen met het voortzetten van het sieradenproject op de manier hoe zij dat graag willen; als hun eigen handeltje of als onderdeel van een lokale organisatie. In Accra blijken de sieraden heel goed te verkopen en kan er mogelijk een verkooplink worden gelegd. Verder willen we de vrouwen ontlasten op het gebied van schoolgeld voor hun kinderen en proberen we in Accra zoveel mogelijk de noodkreet uit de Upper West te laten horen.

Tot slot een aantal woorden voor een aantal jonge mensen die de afgelopen maanden zijn overleden. De grootste schok was Veronica. Je kunt hier meer over lezen in het afsluitende portret (zie de link ‘Veronica-slot’ in de rechterkolom).

Verder zijn in Wa Yaw en Seidu overleden. Twee jongen mannen die we thuis opzochten en waarvan hun portret de situatie in de Upper West afschildert. Seidu, waarbij stigma en onwil vanuit zijn omgeving tot zijn vroege dood heeft bijgedragen…en Yaw…waarvoor de familie tot het eind zorg heeft gedragen. Yaw laat zes kinderen achter, zijn vrouw is HIV positief en ook het jongste kindje…Rust zacht…Yaw en Seidu….
Volgende keer volgt een portret van Yaw en de manier waarop we proberen zorg te dragen voor het schoolgeld van zijn kinderen.

En ik beloof…de volgende update laat niet zo lang op zich wachten….

Groetjes,
Cindy Noordermeer.