Portret van Veronica (30), een patiënte in de kliniek

"Niemand weet het…alleen mijn pastor. Toen ik steeds ziek was er er slechter uit ging zien, was hij degene die mij adviseerde naar het ziekenhuis te gaan. Ze deden daar een HIV-test en de uitslag was positief. Het is drie jaar geleden toen de klachten begonnen. Besmet ben ik op mijn 23ste…7 jaar geleden."

"Mijn moeder weet niet dat ik besmet ben met HIV. Ik woon bij haar en nu ik hier lig komt zij mij af en toe opzoeken. Maar ze weet het niet of ze wil het niet weten. Ik kan het haar niet vertellen, zoals ik het niemand kan vertellen…het wordt hier niet geaccepteerd, het is een geheim. Al kan iedereen het aan mij zien."

Dit zijn de woorden van Veronica. Ondertussen lopen we voetje voor voetje naar een stalletje om eten te halen. Over de kleine afstand doen we bijna een half uur, maar dat vind ze niet erg. Ze probeert zoveel mogelijk te bewegen om fit te blijven. Ook probeert ze genoeg te eten om het kleine beetje gewicht wat ze heeft te behouden. Maar dat gaat moeilijk. Een schimmelinfectie heeft haar mond en slokdarm aangetast waardoor eten slikken ontzettend pijnlijk is. Bij het stalletje haalt ze wat koko, pap…en daarmee schuifelt ze een half uur terug naar de kliniek.

Ze is een mooie vrouw met diep bruine ogen en lange wimpers. Als ze naar buiten gaat drapeert ze een doek om zich heen…heel sierlijk. Ze is jong, ze is sterk, ze is vrouwelijk, ze hoest, ze is heel erg mager, ze is eenzaam…en heeft Aids.

(Om privacy redenen, heb ik voor Veronica een fictieve naam gebruikt.)