Vervolgportret 5 van Veronica (30), een patiënte in de kliniek

Haar magere lichaam schoot overeind...ze klapte in haar handen en
lachte haar witte tanden bloot. "I am so happy, so happy..." en ze vloog mij
om mijn nek. Ik werd er haast verlegen van al deze lieve aandacht.
Veronica...ik had haar lang niet gezien.

Momenteel is ze weer opgenomen in de kliniek in Accra. In Nederland had
ik van Naa Ashiley gehoord dat het echt slecht met haar ging. Haar conditie was te slecht om opgenomen te worden in het programma van de Ghanese overheid waarin anti-aidsmedicatie wordt verschaft. Een reeks aan medische ingrepen zou zij eerst moeten ondergaan. Hoge kosten en het zal haar veel energie gaan kosten is haar toen verzekerd...maar het is haar enige mogelijkheid op een langer leven en Veronica heeft zoveel geestelijke kracht dat Veronica en Naa Ashiley er niet aan hebben getwijfeld hier voor de volle honderd procent voor te gaan. En ik twijfelde er ook niet aan om de financiële middelen beschikbaar te stellen om haar überhaupt een kans te kunnen geven.

De anti-aidsmedicatie worden door een ander ziekenhuis verstrekt en de voorbereidingen op de behandeling vinden daar plaats. En dat viel voor haar niet mee, zoals niet voor Veronica echt mee zit...Bloedtransfusies, antibioticakuren, van het kastje naar de muur en heel veel reistijd...hebben haar uitgeput.

"Op een gegeven moment had ik geen hoop meer hoor. Moet je kijken hoe zwak en mager ik nu ben...en ik dacht op een gegeven moment het ook het niet te redden". "Heb je nu hoop, Veronica?" vroeg ik.
"Ja..." roept ze volop uit. En de blik in haar ogen die zoveel kracht uitstraalt, strookt bijna niet met haar lichaam...

Deze week hopen wij eindelijk duidelijkheid te hebben dat ze kan
beginnen met de medicatie...

[1 mei 2004]